BİR SOMUN EKMEK                                                                              

“Kırk yıl önce bugün evlenmişlerdi. Kadın her zamanki gibi erken kalkmıştı, kocasını 40 yıl boyunca kahvaltı yapmadan evden göndermemişti. Artık dişleride azalmıştı. Kendi kendine söylendi ' kırk yıl geçti bir defa bile ekmeğin yumuşak tarafını yemedim. Bugün yersem herhalde alınmaz, dile kolay tam 40 yıl...' Sofraya oturdular, kadın sıcak ekmeği böldü ve sert tarafını kocasının önüne koydu. Adam hayret etti, yüzünün şekli değişti. Kadın çok pişman olmuştu ama geri dönüş yoktu. Dedi ki: 'Alındınmı aşkım bir defada ben yemek istemiştim.' Adam tebessüm etti ve kendi kendine güldü...'Hayır aşkım. 40 yıldır ilk defa ekmeğin sevdiğim tarafını önüme koydun...'”muhtemelen oda kıyıdır.

Evet sevgili dostlarım, öküzlerle sürdüğümüz tarlada, imece usulü orakla biçtiğimiz, tahta ambarlarda sakladığımız buğdaydan, eli kınalı analarımızın, ninelerimizin yoğurduğu hamurdan yaptığı, 5li, 6’lı, 7’li binetlerini taşıdığımız,  her mahallenin ayrı bir fırının bulunduğu fırınlarda pişen, ilk çıkan pideyi ben yiyeceğim diye bekleştiğimiz, mis gibi kokan, ilk çıkan ekmeğin nasırlı ellerle gelen-geçenle paylaşıldığı, dilmenin bile sanat olduğu, karnımız açıktığında salça sürdüğümüz, suya bandırıp şekerlediğimiz, hatta yoğurt bile sürdüğümüz, olmayan, yapamayan, yapmaya imkanı olmayan komşumuz ile paylaştığımız, tahtını pazar ekmeğine kaptırdığımız somun ekmeğimiz.